Pieter Knabben:zijn persoonlijk relaas.

Een alledaags voorbeeld, het faillissement van een bouwbedrijf

Een bouwbedrijf (aannemer) met meerdere bouwplaatsen verdeeld over een provincie, er staat overal gereedschap, van steigermateriaal, betonmolens, bouwketen etc etc. Als ik niet zorg dat alles snel wordt geregeld en veilig wordt gesteld is binnen de kortste keren alles gestolen. Ik laat onmiddellijk alles beveiligen door een gespecialiseerde onderneming.

Ik werk meermalen per week met takel- en transportbedrijven. Ik regel, als het echt niet anders kan, de opslag van machines en voorraden.

Ik probeer alle ideeën het liefst te zien in de omgeving waar zij zijn gebruikt en niet is een kale koele hal tussen allerlei goederen zolang mogelijk in hun oorspronkelijke omgeving te laten staan. Kopers willen machines andere machines, in een stoffig depot. Dergelijke apparaten verliezen anders ook snel de liquidatie waarde, wat nadelig is voor de opbrengst van de boedel.

Eigenlijk is mijn werk kinderlijk eenvoudig, maar de wettelijke bepalingen maken alles zéér complex.

Ik wil goede snelle zaken doen, snel afwikkelen en daarna dikke vrienden blijven met mijn opdrachtgevers, en de heren curatoren, maar dat laatste lukt absoluut niet altijd.

Hoe sterk zijn de banden met cliënten en curatoren? Laat ik met de eerst maar eens beginnen. Ik krijg regelmatig van tevreden opdrachtgevers snoepreisjes aangeboden, een weekje naar de Canarische Eilanden met mijn vrouw of tien dagen naar de Filipijnen en Hongkong.

De curatoren, die hebben nooit genoeg en daar heb ik een uitzondering daargelaten, geen echte persoonlijke banden mee, behalve als ik ze in de kroeg, in Amsterdam, tegen kom, dan zijn ze meestal goed gemutst en amicaal tegen mij. Verder heb ik niets met curatoren, het zijn zakkenvullers.

De curatoren worden aangesteld om de activa van een failliete onderneming strak in de gaten te houden en een zo hoog mogelijk opbrengst te genereren. Toch wordt er wel eens de hand gelicht, curatoren die in de verleiding komen, aan familie, vrienden of relaties zaken door te verkopen ver onder de marktwaarde is geen uitzondering. Noem het maar vriendjes politiek.

Na dertig jaar in Nederland actief te zijn geweest, sla ik mij vleugels uit naar andere landen. Nederland is te klein. Aan gezien ik de wettelijke bepalingen van de Faillissementswetgeving van de ons omringende de landen maar al te goed ken pas ik mijn werk terrein aan.

Krenten uit de pap. Ik word ook een dagje ouder, wil graag actief blijven maar het hoeft niet meer zo nodig. Ik ben al tevreden met een twintigtal dossiers op jaarbasis. Dan houd ik ook nog tijd over om met mijn vrouw leuke dingen te gaan doen. Ik wil geen druk meer en uitsluiten alleen nog maar dossiers afwikkelen waar ik zelf ook nog plezier in heb.

Het is genoeg geweest. Ik heb al lang genoeg gewerkt. Ik zal de komende 7 jaar als mijn gezondheid het toelaat nog actief blijven. Mijn kennis n ervaring zal ik proberen over te dragen aan derden, de nieuwe generatie want zij krijgen nog lang genoeg te maken met insolventieproblemen bij ondernemingen in binnen en buitenland.

Ik ga mij meer richten op herfinancieringen van bedrijven. Bedrijfsobligaties aan de man brengen is mij op het lijf geschreven. Ik hoef daarvoor niet meer zoveel te reizen, want dat heb ik al meer dan genoeg gedaan. Nu breekt er hopelijk een periode aan van, onder het genot van een hapje en drankje, goede zaken te doen en de juiste partijen bij elkaar brengen.

Ik hoor het al jaren, altijd maar weer dezelfde opmerking: Mijnheer Knabben, hadden wij u maar éérder leren kennen. Veel gefailleerde, en doorgestarte ondernemers, waren opgelucht als ik de zware druk van de schuldeisers en de deurwaarders van hun schouders nam.” Eindelijk rust!”